NIEUW
Podcast-serie Canon sociaal werk
Symposium erfgoed en sociaal werkSymposium 13 juni
Our Kids Robert D. Putnam
Our Kids
The American Dream in Crisis

Simon & Schuster, New York, 2015
ISBN 978-1-4767-6989-9
€ 19.99
Bestellen
eerste   vorige   overzicht   volgende   laatste
Fragmenten uit de bespreking van Martin Sommer in de Volkskrant van 18 april 2015 (Sir Edmund, pp. 34-35):

Robert Putnam (74) werd beroemd met Bowling alone (2000), een sociologische blockbuster over het verkruimelen van het Amerikaanse gemeenschapsleven. Our Kids -The Amencan dream in crisis is daarop het vervolg. Putnam vergelijkt de jaren vijftig, waarin hij opgroeide, met de toestand hier en nu, samen te vatten in één korte zin: 'De ineenstortingvan het onderklasse-gezin'. Dit drama stijgt op uit een afwisseling van levensverhalen en harde cijfers. (…) dit gaat (…) over wijken die vijftig jaar geleden nog gemengd waren, waar hoog en laag volgens hetzelfde ritme leefden. Zowel de lopende bandwerker als de directie-secretaris vertrok 's ochtends met zijn brood en moeder bleef thuis; dagelijks werd met het gezin aan tafel gegeten; de kansen om op de universiteit te komen waren grosso modo gelijk verdeeld. In die tijd maakte de arbeidersklasse, voorzover blank, een ongelooflijke sociale stijging door. De grote kloof bevond zich tussen de rassen. Nu is aan de onderkant alles anders.
(…)
Het ouderwetse gezinsleven bestaat nog aan de bovenkant, waar meer wordt getrouwd dan in de jaren zeventig en meer tijd en geld wordt besteed aan opvoeding en onderwijs. De kinderen gaan er bijna allemaal naar de universiteit, ook de kinderen uit geslaagde zwarte of Latino-gezinnen. Want niet ras is tegenwoordig de kwestie maar klasse, net als vroeger. In de onderste regionen gaat ongeveer alles mis metde jeugd wat je kunt bedenken. En dat eldt netzo hard voor de blanke onderklasse.
(…)
Twee ontwikkelingen in de jaren zeventig: in Amerika begon de tijd van de kleine baantjes. De goed belegde boterham van de grote cao's, ook voor de arbeiders, verdween en kwam niet terug. Ook niet toen het weer beter ging. Aan de onderkant moesten mannen het zien te rooien met losvaste baantjes, niet genoeg om een gezin van te onderhouden. De tweede revolutie was die van de pil. Seks, huwelijk en het krijgen van kinderen gingen niet meer vanzelf samen. Dat was aan de onderkant een radicale breuk. Vrouwen gingen massaal uit werken, vooral omdat één gezinsinkomen niet langer genoeg was. Tegelijk hielden ze op met trouwen. Waarom nog trouwen met een los werkman wiens bijdrage aan het gezin verwaarloosbaar was? Kinderen kregen de vrouwen nog wel - vaak van verschillende vaders. Dat was omdat in zo'n koersloos leven het hebben van kinderen zowel een minimum aan status als aan stabiliteit gaf.
Het verdwijnen van de vaste baan met cao was kortweg de bijl aan de wortel van het gezinsleven. En zonder gezinsleven (…) is slagen in een steeds ingewilkkelder omgeving heel moeilijk. Aan de bovenkant wordt intensiever dan ooit ge-ouderd, door tiger mams en dads.Aan de onderkant zorgen tieners voor broertjes en zusjes aangezien moeder uit werken is of bij haar vriend. Aan de bovenkant zijn de scholen goed, wordt keihard gewerkt, meegedaan aan clubs; aan de onderkant moet je uitkijken voor bendes, zijn overal drugs, gaan de kinderen naar scholen waar treurige leraren het hebben opgegeven.
(…)
Putnams concrete voorstel: 'Economische verbetering voor laagbetaalde werknemers lijkt nog het meest op het wondermiddel dat ik zou willen bedenken, niet in de laatste plaats omdat daarmee ook het krijgen van kinderen wordt uitgesteld en misschien zelfs het huwelijk weer wat meer in zwang komt bij armere mannen en vrouwen.' (…)
Geen vrolijk boek, temeer omdat de tendens in Europa niet veel anders is. (…) ook hier rukt de flexibele arbeid op, begeleid door ideologische kreten als 'van baanzekerheid naar werkzekerheid'. Dit boek leert een belangrijk ding:een vaste baan is in allerlei opzichten beter, bovenal voor de onderkant.

Meer informatie op de internationale canon sociaal werk, over Robert Putnam.

Review in The Guardian

Review in The Washington Post


eerste   vorige   overzicht   volgende   laatste