(ideële mededeling)
Zoek je een boek? Bezoek ons:
 |
Anneke Cohen Rodrigues (1941 - 2021)gehandicaptenzorg, openbaar bestuur‘Supermoeder’ - wist zorg voor haar tweeling met een spasme te combineren met lidmaatschap van de gemeenteraad en vele bestuursfuncties Iedereen in Zevenaar kende hen als een onverbrekelijke drie¬eenheid: moeder Anneke Cohen Rodrigues en haar gehandicapte zoons: de tweeling Mark en Mike. De drie-eenheid werd verbroken toen Mark op 1 maart overleed. Hij werd 50 jaar. Op 30 april 2021 overleed ook Anneke op 79-jarige leeftijd. Mike barst in tranen uit als hij vertelt: ‘We zouden op 2 mei weer naar dezelfde camping gaan. Voor het 50ste jaar. Camping Hesselte in Havelte. Ik zal nu proberen alleen te gaan.’ De dood van zijn tweelingbroer Mark kwam voor Mike niet helemaal onverwacht. Hij kampte met nier- en hartproblemen, waardoor hij al lange tijd ernstig was verzwakt. Het overlijden van zijn moeder kwam uit het niets. Vermoedelijk was de oorzaak een hartinfarct, vlak nadat ze was gekatheteriseerd, zo zegt Mike. Anneke Cohen Rodrigues was van Joods-Portugese afkomst. Ze werd in 1941 in Haarlem geboren als dochter van een Joodse vader en een christelijke moeder, waardoor het gemengd gehuwde gezin aanvankelijk van transport was vrijgesteld. Later moest haar vader Jozua toch onderduiken, terwijl haar moeder Emma Steenken in het verzet actief was en onder meer deel uitmaakte van de groep van Hannie Schaft. Beiden overleefden de oorlog. Anneke groeide op in Haarlem. Na de ulo deed ze Middeloo, een creatieve jeugdgerichte opleiding. Ze werkte eerst bij een kindertehuis in Rotterdam en later bij de Kinderbescherming in Arnhem. In 1966 trouwde ze met John Peters. In 1970 beviel ze van een tweeling. ‘De gynaecologie was in die tijd nog niet zover. Dat ze er twee kreeg, kwam pas uit bij de geboorte. Het probleem was dat we in elkaar verstrengeld lagen’, vertelt Mike. Beide kinderen liepen daardoor een spasme op, met name aan de benen. In 1973 gingen ze in Zevenaar wonen. In 1979 zou Anneke van haar man scheiden. Daardoor kwam ze er alleen voor te staan. Ze reed de tweeling van hot naar her om hun zo veel mogelijk een normale jeugd te geven. Ze deed alles om ervoor te zorgen dat ze ondanks hun beperkingen een goede opleiding kregen: basisschool, mavo en het hoger beroepsonderwijs. In de jaren negentig bleken zowel Mike als Mark een nierafwijking te hebben, waardoor ze moesten dialyseren en ¬beiden een niertransplantatie moesten ondergaan. Mike werd ook nog getroffen door teelbalkanker. Dankzij de inspanningen van Anneke vonden beide jongens toch een vaste baan. Ook toen de broers volwassen waren, kozen ze ervoor om bij hun moeder te blijven wonen. De drie¬eenheid bleef. Omdat de zoons zich nu beter konden redden, besloot Anneke in het bestuurswerk actief te worden. Ze was voorzitter van de stichting Onderwijs Op Maat. Twintig jaar lang ¬– van 1985 tot 2005 – was ze voor de PvdA een onvermoeibaar gemeenteraadslid. Als raadslid maakte zij zich sterk voor de sociale aspecten van het gemeentelijk beleid. Zij speelde een belangrijke rol in de ontwikkelingen op het gebied van onderwijs in Zevenaar. Naast haar lidmaatschap van de gemeenteraad, had ze zitting in diverse besturen op het gebied van onderwijs en zorg. PvdA-fractievoorzitter Nathani Niebuur-Sluiter omschrijft Cohen Rodrigues als ‘altijd positief en strijdvaardig’: ‘Ze was nog steeds actief lid van de PvdA. Anneke was zeer gepassioneerd en meedenkend. ‘Ze vertaalde haar persoonlijke ervaringen met haar kinderen in betrokkenheid bij de rest van de gemeenschap’, vertelt partijgenoot Emmy van den Berg. ‘Als bijstandsmoeder kon ze zich de positie van mensen met weinig inkomen goed voorstellen.’ ‘ Na de jaren in de gemeenteraad was ze nog acht jaar lid van de Raad van Toezicht van Diafaan, een instelling voor zorgverlening in Zevenaar. De PvdA herdacht haar als ‘een supermoeder’. ‘Een vrouw met tomeloze energie en ongekende veerkracht.’ In 2013 stopte ze met al haar bestuurswerk. Mike: ‘Ze wilde nu echt gaan genieten. Geniet nu, het is later dan je denkt, was haar levensmotto. En dat heeft ze gedaan.’ Deze bijdrage verscheen eerder in de rubriek Het eeuwige leven in de Volkskrant van 20 mei 2021. |