Hedy Leonoor Meijer
Hedy
Feministe, politica, actievoerster

AtlasContact, Amsterdam, 2012
ISBN 9789025439699
€ 19.95
Bestellen
eerste   vorige   overzicht   volgende   laatste
Hedy d’Ancona stond aan de wieg van de tweede feministische golf in Nederland. Ze behoorde tot de initiatiefnemers van Man Vrouw Maatschappij, richtte Opzij op en groeide uit tot een boegbeeld van de vrouwenbeweging. Als actief lid van de PvdA maakte ze begin jaren tachtig de overstap naar de politiek, ze was in 1981 – kort - staatssecretaris Emancipatiezaken in het vechtkabinet Van Agt-Den Uyl, vertrok daarna naar het Europese parlement om in 1989 terug te keren als minister van Welzijn Volksgezondheid en Cultuur.

Leonoor Meijer heeft over het energieke en bewogen leven van Hedy d’Ancona een biografie geschreven waar d'Ancona uit te voorschijn komt als een sterke zelfstandige vrouw, aimabel, en altijd strijdend voor de goede zaak. Heftige tegenslag op het terrein van de liefde (ze had verhoudingen met Berend Boudewijn en Ed van Thijn) weet ze altijd weer te overwinnen. Een mooi mens, kortom.

Die ‘menselijke’ aanpak komt de inhoudelijke diepgang niet altijd ten goede. Wie meer wil weten over het WVC-ministerschap van D’Ancona komt eigenlijk niet meer aan de weet dan dat zij standvastig de kinderopvang wist uit te breiden en grote moeite had met het veranderende tij over integratie. Frits Bolkestein schreef in 1991 zijn beroemd geworden essay over het falende integratiebeleid in Nederland. D’Ancona die verantwoordelijk was voor de opvang van asielzoekers vond het ‘een verkeerd signaal’ maar moest tot haar grote ongenoegen constateren dat haar eigen PvdA langzaam maar zeker de ruimhartigheid kwijtraakte. De onderlinge verhoudingen waren zo slecht dat d’Ancona blij was aan het einde van de kabinetsperiode weer naar Europa te kunnen. Ze werd lijsttrekker van de PvdA en moest het kabinet Lubbers-Kok daarom eerder verlaten. Een vlucht voor een wereld die niet de hare was; een vlucht misschien wel voor het kerend tij – de liberale jaren negentig kondigden zich aan; de bewogen jaren zeventig waren voorbij.

Dat soort gedragen zinnen zul je echter in deze biografie niet tegenkomen. Leonoor Meijer beschrijft geen tijdsgewrichten, analyseert geen politieke culturen, maar vooral het leven van een feministe, een politica en een actievoerster. Dat doet ze nauwgezet en met een warme sympathie. Het is een biografie geworden van een bewonderaarster.


Speciale aandacht voor Hoofdstuk 16/17, Minister van WVC

Beoordeling redactie:
eerste   vorige   overzicht   volgende   laatste